การแสดงที่ปารีสในปี 1966 ของ Paco Rabanne ซึ่งเสียชีวิตด้วยวัย 88 ปีนั้นเป็นเรื่องที่อุกอาจ และทำให้เขาใกล้ชิดกับ André Courrèges ในทันทีในฐานะนักออกแบบของสิ่งที่คิดว่าเป็นอนาคต แต่กลายเป็นเพียงระยะที่ผ่านไป
Rabanne เรียกว่า Manifesto คอลเลกชันเปิดตัว: 12 ชุดที่ไม่สามารถสวมใส่ได้ในวัสดุร่วมสมัย แสดงให้เห็นทั้งนางแบบขาวดำที่เดินเท้าเปล่าเพราะไม่มีเงินพอที่จะสวมใส่ เดรสสั้นที่ประกอบจากแผ่นโลหะหรือ Rhodoid ซึ่งเป็นพลาสติกออร์แกนิกที่ผูกด้วยเชือกผูกได้อย่างยืดหยุ่น ปารีสฟ้าร้อง Gabrielle “Coco” Chanel กล่าวว่า “เขาเป็นช่างโลหะ ไม่ใช่ช่างตัดเสื้อ” อย่างไรก็ตาม นิวยอร์ก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Diana Vreeland จาก Vogue และ Eugenia Sheppard จาก Herald Tribune ชื่นชมทางเลือกสิ่งทอ นักสะสมงานศิลปะ Peggy Guggenheim ซื้อและสวมมัน
Rabanne จ่ายเงินให้กับการศึกษาด้านสถาปัตยกรรมเป็นเวลาหลายปี – เขามีความเชี่ยวชาญในการก่อสร้างคอนกรีตเสริมเหล็ก – ทำอัญมณีนามธรรมและกระดุมที่แปลกใหม่จากโลหะ หนัง หรือแม้แต่เมล็ดกาแฟสำหรับบ้านของ Schiaparelli (เขายังคงรักษารสนิยมแบบเซอร์เรียลลิสม์ของเขาไว้ตลอดชีวิต), Dior, Balenciaga , คาร์ดินและจิวองชี่. เขายังออกแบบสำหรับพวกเขาและสำหรับนักออกแบบรองเท้า Charles Jourdan และในช่วงต้นทศวรรษ 1960 เขาได้ผลิตเครื่องประดับสำหรับนักออกแบบเสื้อผ้าสำเร็จรูปรุ่นใหม่อย่าง Emmanuelle Khanh
สิ่งนี้ทำให้ Rabanne เข้าถึงแฟชั่นได้โดยตรงโดยไม่เกี่ยวข้องกับผ้าหรือการตัดเย็บ การแสดงในปี 1966 ซึ่งเป็นศิลปะการแสดงครั้งแรกของวงการแฟชั่น ได้เน้นย้ำแนวคิดสุดโต่งนี้ ในขณะที่การออกแบบของเขาซึ่งต่อมาทำด้วยไม้ เศษกระจกและเลื่อมจากหอยมุกขนาดใหญ่ที่ส่งเสียงกริ๊งเหมือนพิณขณะที่ผู้สวมใส่เคลื่อนไหว ถ่ายภาพได้ดีและได้รับการปกปิดที่ดีเยี่ยม เสื้อผ้าของเขาก็ติดกาวหรือผนึกเข้าด้วยกันแทนที่จะเย็บด้วยกระดาษเสริมใยไนลอนแบบใหม่ เขาผลิตชุดนอนสำหรับโรงแรมโดยใช้เสื้อผ้าใช้แล้วทิ้งเพื่อขายให้กับผู้ที่เดินทางบ่อยจากตู้ขายของอัตโนมัติในสนามบินที่เฟื่องฟูของโลก แต่สินค้าไม่เคยได้รับความนิยมเลย
จากนั้น Rabanne ก็ประกาศว่าความคิดของเขาเกี่ยวกับผู้หญิงคือวีรสตรีนักรบ โจนออฟอาร์คในชุดเกราะ แม้ว่าจะเน้นเรื่องเพศที่ลำตัวของเธอก็ตาม เขาเคยสวมมินิเดรสโลหะประดับเลื่อมสุดเก๋ให้กับเสื้อผ้าหลังยุคจิวองชี่ชุดแรกของออเดรย์ เฮปเบิร์นในภาพยนตร์คอมเมดี้เรื่อง Two for the Road ในปี 1967 และคำแถลงต่อสู้ของเขาทำให้เขาเป็นทางเลือกเดียวในการแต่งตัวเจน ฟอนดาสำหรับบาร์บาเรลลาในจินตนาการปี 1968
สำหรับเธอ Rabanne ใช้การผสมผสานระหว่าง PVC, หนัง, ผ้าเจอร์ซีย์แบบยืด, ขนสัตว์, ขนนก, รูปทรงร่างกายพลาสติกพิมพ์ลายเหนี่ยวนำ และงานโลหะขนาดเล็ก เดรสถูกฉีกและตัดเองโดยโรเจอร์ วาดิม สามีและผู้กำกับของฟอนดา และดูเหมือนนักแสดงสาวเครซี่ฮอร์สมากกว่านิยายวิทยาศาสตร์ ราบานน์เคยแสดงร่วมกับนักเต้นของคาบาเรต์ แต่พวกเขายังคงมีอิทธิพลยาวนาน: นักรบหญิงในจินตนาการยังคงไม่มีคอและผอมเพรียวในรูปร่างที่รัดตัวพร้อมการตกแต่งด้วยโลหะ
ภายในปี Barbarella อารมณ์ ในทางแฟชั่น เขาได้ย้ายจากอนาคตในจินตนาการไปสู่อดีตของคนบ้านนอกและนิทานพื้นบ้าน ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นเช่นกัน ผ้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งผ้ามัสลินพิมพ์มือในอินเดียเป็นสิ่งแปลกใหม่ Rabanne ย้ายออกจากการเป็นช่างสีระดับไฮเอนด์ แม้ว่าลูกค้าส่วนบุคคลจะยังคงอยู่ โดยเฉพาะนักดนตรี: Françoise Hardy สวม Rabanne สีทองและสีเงินบนเวที แม้จะต้องปรับแหนบระหว่างตัวเลขก็ตาม เขาทำตามสิ่งที่กลายเป็นเส้นทางปกติสำหรับนักออกแบบชาวปารีสที่เป็นที่ยอมรับ: ใบอนุญาต 140 รายการที่มอบให้กับผู้ผลิต หนึ่งไลน์เสื้อผ้าสำเร็จรูปสำหรับผู้ชายในปี 1983 สำหรับผู้หญิงในปี 1990
ความก้าวหน้าที่แท้จริงของเขาคือการทำธุรกิจกับบริษัทน้ำหอมของครอบครัว Puig ในบาร์เซโลนา ซึ่งเปิดสำนักงานในปารีสและสนับสนุนเขาในการเปิดตัวน้ำหอมกลิ่นแรกของเขาชื่อ Calandre ในปี 1969 หลังจาก Paco Rabanne Pour Homme ในปี 1973 สมุนไพรและมัสค์ที่ขายดีที่สุด Puig ได้สร้างโรงงานในฝรั่งเศสที่ผลิตน้ำหอมและโคโลญจน์จำนวนมาก รวมถึงกลุ่มผลิตภัณฑ์ XS และ Ultraviolet ถึง 1 ล้านปี 2008 น้ำหอมรุ่นล่าสุดที่ Rabanne ช่วยพัฒนา Puig เข้าครอบครองบ้านแฟชั่นของเขาในปี 2530; Rabanne เกษียณอายุในปี 2542
การที่ครอบครัวมาจากแคว้นกาตาลุญญามีความสำคัญต่อราบานน์ เขาเป็นชาวบาสก์ โดยกำเนิด Francisco Rabaneda Cuervo ใน Pasaia ใกล้กับ San Sebastian เป็นลูกชายของพันเอกในกองทัพสาธารณรัฐที่ถูกประหารชีวิตโดย Francoists ในช่วงสงครามกลางเมืองสเปน
แม่ของเขาเคยทำงานให้กับโรงงานเดิมของ Balenciaga ในซานเซบาสเตียน อาจเป็นเพราะเธออธิบายว่าการเย็บผ้าเป็น “ทาส” เขาหนีไปกับแม่ เด็กชาย พี่ชาย และน้องสาวสองคน และพวกเขาอยู่ในหมู่ผู้ลี้ภัยที่ตั้งค่ายอยู่ใกล้ Guernica เมื่อเมืองถูกทำลายโดยการทิ้งระเบิดของเยอรมันในปี 1937 ต่อมาพวกเขามาถึงฝรั่งเศส ที่ซึ่ง Balenciaga ย้ายไปด้วย และ Paco ถูกเลี้ยงดูใน Brittany ความทะเยอทะยานในการเป็นสถาปนิกทำให้เขาไปที่ École Nationale Supérieure des Beaux-Arts ในปารีสในปี 1951 การเปลี่ยนผ่านสู่แฟชั่นพร้อมกับการเปิดสตูดิโอเกิดขึ้นในปี 1965
หลังจากการเกษียณอายุของ Rabanne ในปี 1999 ไลน์เสื้อผ้าสำเร็จรูปของเขาก็หยุดชั่วคราว แต่ได้รับการฟื้นฟูในปี 2011 ภายใต้การกำกับการสร้างสรรค์ของ Manish Arora ผู้ออกแบบคนปัจจุบันคือ Julien Dossena ซึ่งเข้ามารับช่วงต่อในปี 2013
บาดแผลในวัยเด็กทำให้ Rabanne เป็นแผลเป็นในแบบที่ต่างโลก เขาเลือกชื่อ Paco Rabanne ด้วยเหตุผลทางตัวเลข เนื่องจากเขามีอักษรมงคล 11 ตัวและมีความเชื่อที่ซับซ้อนเกี่ยวกับศาสนาและอาถรรพณ์ โดยอ้างว่าเขาระลึกถึงการเผชิญหน้ากับพระเจ้าและชีวิตในอดีตมากมายอย่างละเอียดเป็นพิเศษ ซึ่งเขาได้ตีพิมพ์ในหนังสือโดยบันทึกความทรงจำ การเดินทาง: จากชีวิตสู่ชีวิต (2540); เขาเขียนหนังสือเล่มอื่นๆ เกี่ยวกับพุทธศาสนา จิตวิญญาณ ดรูอิด และหายนะที่กำลังจะมาถึง คำทำนายต่อสาธารณชนและล้อเลียนมากที่สุดของเขาคือสถานีอวกาศเมียร์จะพังและทำลายปารีสในปี 2542